De liefde tot God vertaalt zich in de liefde voor de naaste. Gebed en werk, strijd en aanbidding gaan hand in hand. Dit blijkt duidelijk in de spiritualiteit van de gemeenschap van Sant’ Egidio. Op de VPV-dag van het bisdom Breda reflecteerde Hilde Kieboom, voorzitster van de Sint Egidiusgemeenschap in Antwerpen over de relatie tussen bidden en werken.
De Gemeenschap van Sant’Egidio is een christelijke lekengemeenschap die in meer dan zeventig landen van alle continenten 60.000 leden telt. Ze is in 1968 in Rome ontstaan. De leden komen dagelijks samen voor gebed en knopen vriendschap aan met de armsten van de eigen stad. Op de VPV-dag van het bisdom Breda reflecteerde Hilde Kieboom, voorzitster van de Sint Egidiusgemeenschap in Antwerpen over de relatie tussen bidden en werken.
Bidden en werken
“Het is het belangrijkste kenmerk van de gemeenschap waartoe ik hoor, San’Egido, waar mensen samenkomen om armen te helpen en om te bidden.” Ze sprak over de eenheid beleven tussen gebed en werk. Daarvoor ging ze met de deelnemers enkele Bijbelteksten na, waaronder de tekst over de barmhartige Samaritaan (Lucas 10, 25-37). “Deze tekst houdt de oproep in om stil te houden bij de mens die is gevallen aan de kant van de weg. Jezus roept ons op om evenzo te doen, om te helpen. Ziekte, armoede en lijden komen altijd ongepast en ongeprogrammeerd tot je in het leven. Het is de uitdaging om halt te houden, te zien en te helpen. De Samaritaan brengt het slachtoffer naar de herberg, waar verder voor hem gezorgd kan worden. We kunnen veel doen, maar ook niet alles. We moeten elke lijdende mens naar de herberg brengen, dat wil zeggen naar het hart van de Kerk. En dan is er de uitnodiging om trouw in te bouwen, want er wordt gezegd: als er nog iets nodig is, ik kom terug.”
Bidden en werken vormen een eenheid. “We kunnen dat merken in ons eigen leven. Waar we tijd maken voor de mens in nood, de zieke de lijdende, zijn weook meer in staat te lezen in de Schrift wat Jezus bedoelt. En waar we tijd maken voor het gebed en het luisteren naar de Schrift kunnen we ook luisteren naar de mens in nood. Die twee zijn onlosmakelijk verbonden,” benadrukte ze. “Dat is niets nieuws. In de traditie van onze Kerk, en bij ongeveer alle heiligen vinden we die oproep terug om gebed en werk als een eenheid te beleven, elkaar te laten beinvloeden en wederzijds vruchtbaar te maken.”
Gebed waarin het evangelie antwoord kan geven op pijn en nood
Daarna gaf ze de aanwezigen enkele ‘pistes’ mee. Zoals het organiseren van momenten van gebed voor en met mensen, om door gebed de woorden van de Schrift laten spreken. “Onze tijdgenoten verlangen en dorsten naar genezing, naar aangeraakt worden door de bron van het levend water. En we leven in tijd waarin mensen bij situaties van geschoktheid hun gevoel willen delen. Schroom niet en bied het gebed aan, waarin het evangelie een antwoord kan geven op de pijn en de nood die op dat moment leeft in het hart van de mensen.”
“Mensen van gebed zijn betekent dat we op een andere manier naar de mensen en de noden om ons heen kijken,” vervolgde ze, waarna ze over de genezingsverhalen uit de Bijbel sprak. “De voorbeelden van de genezingen tonen dat een blinde kan zien, een lamme kan lopen. Zo moeten wij geloven dat alles kan veranderen als we openstaan voor de Geest en de liefde van God en zijn instrument willen zijn. Wij zijn geroepen om naar de mens te kijken meer dan naar zijn of haar ziekte, en naar een dakloze als meer dan zijn of haar lege maag. In elke mens zit een potentieel aan liefde dat gewekt kan worden. En dit is een ander aspect: dat we geen enkel menselijk potentieel verloren laten gaan.”
Hoopvolle mensen zijn
Ze sloot haar inleiding af met een pleidooi voor geloof, hoop en liefde. Onder verwijzing naar Matteus 24: “We hebben een zomer achter de rug met onthoofdingen op tv, jongeren die naar Syrië gaan om te vechten. Wanneer de wetteloosheid toeneemt, zal de liefde van velen bekoelen, zegt Jezus. Dat zien we rondom ons gebeuren. Daardoor wordt het meer ieder voor zich, ieder met zijn of haar eigen zorgen. Laten wij ons waarschuwen door die woorden van Jezus? Kunnen en willen wij de strijd aangaan tegen de verhardinge en bekoeling? De liefde en aandacht voor de zwakke mens is nooit zo in de mode geweest, en nu wel heel erg uit de mode. Kunnen we mensen van gebed zijn, die in hun werk altijd het geloof en de hoop bewaren? Het is de kern van de verrijzenis. We moeten openstaan voor de Geest van God. Als we blijven hopen dat altijd het onmogelijke mogelijk is, zullen we mensen meer nabij zijn, de liefde van God meer doorgeven, en zelf meer hoopvolle mensen zijn.”
In de middag vonden nog diverse werkwinkels plaats over Lectio divina, het Dagafsluitingsgebed, het Getijdengebed, en het gebed bij Sant’Egidio.
Gemeenschap Sant’ Egidio
De Gemeenschap van Sant’ Egidio is een christelijke lekengemeenschap die in meer dan zeventig landen van alle continenten 60.000 leden telt. Ze is in 1968 in Rome ontstaan. De leden komen dagelijks samen voor gebed en knopen vriendschap aan met de armsten van de eigen stad. Ze ontleent haarn aam aan de kerk van Sant’ Egidio in de Romeinse wijk Trastevere waar het centrum van de beweging gevestigd is. In Nederland heeft de beweging gemeenschappen in Amsterdam, Apeldoorn, Nijmegen en Utrecht. In Amsterdam vertrouwde onlangs mgr. Punt de Mozes en Aäronkerk aan de zorg van de gemeenschap toe.