Vandaag rijden we terug naar huis. We pauzeren in Villers-la-Ville, waar in opdracht van Bernardus een abdij werd gesticht. De nieuwe abdij begint met 17 monniken, die in 1146 door Bernardus worden bezocht en bemoedigd. De eerste abdijgebouwen verrijzen, maar al snel blijken de gebouwen te klein voor de groei van de abdij. Vanaf 1190 wordt het nieuwe abdijcomplex gebouwd – in gothische stijl. De 400 monniken die de abdij dan bewonen verwerven en bewerken tot 10.000 hectaren grond – tot in Antwerpen toe. Vanuit de abdij Villers wordt de abdij van Hemiksem gesticht – waarvan de abdij van Bornem de rechtsopvolger werd. Met het bezoek aan de abdij van Villers sluiten we als het ware de cirkel van het bezoek aan de cisterciënzer abdijen.
“God geeft ons wat wij vragen of wat Hij denkt dat beter is voor ons.”
~Bernardus van Clairvaux
In de bus zijn we op weg naar huis. In gedachten ben ik bij mijn man. Mooi gesprek gehad met een medepelgrim.
Ik zei tegen haar: ‘Mijn man laat zich door andere mensen helpen om zijn oriëntatiepunt weer te vinden als hij niet weet waar hij is. Daarna vervolgt hij zelfstandig zijn route’.
Mijn man is blind. Hij heeft diverse hulpmiddelen tot zijn beschikking: een signaalstok en zijn blindengeleidehond waarmee hij samen een hecht team vormt.
Bernardus zou voor ons een oriëntatiepunt kunnen zijn waarop wij in het dagelijkse leven ons geestelijk leven kunnen richten.
Hij is echt tijdens deze reis een levend tochtgenoot geworden. Woorden helpen ons om uiting te geven aan onze gemoedsbewegingen.
Soms heb je de behoefte aan nabijheid. Om je bewust te worden dat je op een dieper niveau op elkaar betrokken bent. Een blik is dan al voldoende om je gezien en gekend te weten. Daarna kun je zelfstandig je eigen route vervolgen.
Nog even genieten van deze kleine rijdende gemeenschap. Eerst nog het programma van de slotdag.
Morgen in de thuisparochie pakken we de draad van het dagelijkse leven weer op.
Bernardus’ woorden gaan door mij heen. Ik realiseer mij dat ik niet gekregen heb waarom ik gevraagd had maar ik heb zoveel mogen ontvangen van God dat nog meer en beter smaakt. Pure genade. Het roept een verlangen op naar meer maar dat mag zijn tijd hebben. Alles stap voor stap en dag voor dag.
H. Bernardus bid en help ons: dat wij waakzaam blijven om Christus als ons oriëntatiepunt voor ogen te houden in ons dagelijks leven.
😇
Pauline Vermeulen
On y va!
Na een heerlijk ontbijt gaan we Frankrijk verlaten. Maar H. Bernardus verlaten we niet. Die reist met ons mee en heeft een plek gekregen in ons leven. We rijden in één keer door naar het restaurant waar we onze afscheidslunch gebruiken. En hier doorbreken we de tijdslijn: we tafelen heel goed maar ook heel lang. Daardoor kan de bezichtiging van de Cistercienzer-abdij-ruïne in Villers-la-Ville niet doorgaan. Jammer. Daarna de slotviering in de H. Gertrudiskerk in Nijvel. Vandaaruit terug na een zesdaagse bedevaart die ons dichter bij elkaar en dichter bij H.Bernardus heeft gebracht.
diaken Egbert Bornhijm
“Het gebed is een drank die de ziel verblijdt. Wie met God wil zijn, moet veel en dikwijls bidden.
Wanneer wij bidden, spreken we met God. Wanneer we lezen, spreekt God met ons.”
~Bernardus van Clairvaux
