Ze waren twee weken in Nederland voor een programma van voortgezette pastorale vorming. Met vele indrukken keren de diakens Sonny Waterberg, Litoo Alantee en Guillaume Karsters straks weer terug naar Suriname. “Er is een heleboel voorbij gekomen,” vertelt de laatste. “Het zal even duren, maar langzaamaan zal alles op zijn plek vallen als we terug zijn in Suriname.”
Sonny Waterberg: “Wat me opvalt, is dat we eigenlijk allemaal met dezelfde problemen worstelen. We zien vergrijzing en vooral ook de noodzaak van een ‘herenting’. Wij zijn de ranken, Jezus is de wijnstok. We moeten geënt zijn op die wijnrank om vruchten voort te kunnen brengen. We moeten geënt zijn op Christus. Hij verbindt ons met de Vader. Als we ons dat als gelovigen niet meer zo bewust zijn, gaan we dingen doen waarvan wijzelf denken dat ze goed zijn. Maar Jezus is gekomen om de wil van de Vader te doen. En Hij is ons voorbeeld. Zowel in Suriname als in Nederland zijn we met datzelfde proces bezig: hoe kunnen we ervoor zorgen dat we Christus centraal stellen en vruchten voortbrengen? Niet de sociale vruchten, waarbij je iets terug verwacht van de ander, maar liefdevolle vruchten, geënt op Jezus, waarbij je jezelf geeft en niet iets terug verwacht. Dat is het verschil. We lijken op Jezus als we dat doen. Mijn komst hier heeft me daar nog bewuster van gemaakt.”
V.l.n.r. Sonny Waterberg, Guillaume Karsters, Litoo Alantee, Vincent Schoenmakers.
Litoo Alantee: “Missionarissen hebben de leer van Christus uit Nederland naar Suriname gebracht. We hebben een spreekwoord in Suriname, dat zegt: als je buurman iets gebeurt, moet je maatregelen treffen zodat het jou niet overkomt. Als de kerk hier aan het vergrijzen is, dan moeten we er in Suriname rekening mee houden dat het ook ons kan overkomen. We zien hier dat kerken gesloten zijn. Dat is om allerlei redenen en omdat mensen, en vooral jongeren, niet meer in de kerk geïnteresseerd zijn. In Suriname kom je elkaar makkelijk tegen op straat. Je kunt elkaar daarom iets makkelijker bemoedigen en bij elkaar informeren: Ik zie je niet meer in de kerk, waarom kom je niet meer? We hebben de afgelopen weken wel gehoord hoe parochies in Nederland naar buiten treden om mensen te ontmoeten. Maar dat is niet gemakkelijk als mensen, bij wijze van spreken, meer met hun mobiele telefoon bezig zijn dan met elkaar en als er niet veel jongere priesters zijn om de oudere priesters mee te helpen.”
“Deze weken hebben ons heel veel informatie gegeven, de colleges en alle ontmoetingen met mensen in de parochies,” vervolgt hij. “Het is mooi hoe parochies in Nederland georganiseerd zijn. En hoe zal het over een aantal jaren zijn? De katholieke leer is heel diep. We moeten echt leven vanuit wat de Heer ons zegt.” Net als Sonny Waterberg is ook Litoo Alantee nog meer doordrongen van de taak die ze in Suriname hebben: “Denk aan hoe we jongeren betrekken bij de Kerk. We hebben met zijn drieën veel gezien deze weken. Het is een uitdaging voor ons om dat met elkaar vast te houden en in Suriname uit te dragen met iedereen die betrokken is bij de parochies. We moeten interesse kweken door getuigenissen en activiteiten. Als diakens en met de priesters moeten we ons nog meer laten zien.”
Rector Schnell en de diakens bidden en vieren de mis in de kapel van Bovendonk.
Guillaume Karsters: “We hebben colleges gevolgd en daarnaast vond ik de ontmoetingen deze week het mooiste. De ontmoetingen met de bisschop, de priesters, de diakens en de pastoraal werkers en werksters van het justitiepastoraat voor gevangenen. De mensen van het Annahuis die werken in de opvang van dak- en thuislozen en de ontmoeting met anderen die in de maatschappij staan. We hebben een heleboel kunnen leren en opsteken.”
“We hebben veel gezien en gehoord. Het moet allemaal nog wat bezinken. We hebben kunnen zien wat een diaken hier ervaart en wat wij meemaken in Suriname. In Nederland is er misschien meer mogelijk qua financiën en bijvoorbeeld technologie. Maar we gaan allemaal met die ontwikkelingen mee,” constateert Guillaume. “En de uitdaging is natuurlijk om met de middelen die wij zelf hebben aan het werk te gaan met de ervaringen en de kennis die we hebben opgedaan.” Ook hij denkt concreet aan de jongeren. “De jongeren leven in een andere wereld dan wij met meer technologie. Kunnen we die ook inzetten om interesse te wekken voor geloof en de Kerk en hen op een hoger niveau krijgen? Kunnen we laten zien wat ze anders missen?”
De diakens hadden ook een ontmoeting met bisschop Liesen. “Het gesprek met hem was heel bijzonder,” vertelt Sonny. “Mgr. Liesen stimuleert dat we een persoonlijke relatie met Jezus Christus zoeken.” Sonny sluit zich daar hartstochtelijk bij aan. Guillaume: “Ook een bisschop kan niet alle problemen oplossen, maar we hebben gehoord hoe hij impulsen geeft voor de ontmoeting met Christus om te komen tot een betere Kerk en samenleving.” Litoo: “En wij mogen meewerken met Christus. Het is de Geest van de Heer die werkt in ons. Daarvoor moeten we ons open stellen. En we moeten de eer aan de Heer laten.”
“Het was een geweldige ontvangst,” benadrukken ze tot slot. Ze zijn blij dat ze ook de Fraters van Tilburg hebben bezocht, die lang als missionarissen in Suriname hebben gewerkt, en dat ze het geboortehuis en de kapel van Peerke Donders hebben gezien: “Nu kennen we zijn leven helemáál. We zijn bisschop Liesen en bisschop Choennie dankbaar, pater Vincent Schoenmakers voor het programma, rector Schnell en Jan Brok, diaken Vincent de Haas, de andere diakens en alle mensen die we hebben ontmoet.” Een van die diakens, met wie de ontmoeting bijzonder hartelijk was, was een oude bekende: diaken Co van Bekkum. Hij werkte een lange periode in Suriname en stond mede aan de wieg van hun opleiding tot diaken in Suriname.
