Op aswoensdag ging in de kathedraal van het bisdom Breda de vastenestafette van start. Bisschop Liesen celebreerde om 10.30 uur de eucharistieviering en zegende de as. Bij deze viering waren verschillende diakens uit het bisdom aanwezig. Zij namen de door de bisschop gezegende as mee naar diverse parochies om daar, in gebedsvieringen, de gelovigen de as op te leggen.
In zijn homilie stond de bisschop stil bij de betekenis van de Veertigdagentijd. Het gaat in deze periode van het kerkelijk jaar om onze verhouding met God (gebed), de wijze waarop we zelf in het leven staan (vasten) en onze verhouding tot de naaste (aalmoezen). Volgens de bisschop lijkt het gebed het meest vanzelfsprekend. Het gebed hoort bij de identiteit van een christen en mag in de voorbereidingstijd op grote feesten meer aandacht krijgen. Het is misschien minder vanzelfsprekend dat God zich inlaat met onze houding jegens de naaste. Toch spreekt het evangelie duidelijk over onze plicht tot solidariteit met de naaste. Hij is immers beeld van God. God staat ook in relatie met onze persoonlijk behoeften.
Ons vasten is niet alleen maar een beetje minderen op onze eigen consumptie, zodat we te delen hebben met anderen. Het broederlijke delen, het vasten waar het om gaat, is dat we vrijwillig een beperking opleggen, zodat we aan den lijve ondervinden dat de diepste honger niet de honger is naar voedsel of dingen, maar dat de diepste honger in de mens alleen gestild kan worden door God. Zoals Jezus zegt: de mens leeft niet van brood alleen. Dat verliezen we soms uit het oog en deze veertig dagen helpen ons om het opnieuw zuiver te beleven.
Op 11 februari lezen we een passage uit Misericordiae vultus, de bulle waarmee de paus het heilig jaar van de barmhartigheid aankondigde.
