Sint Joriskathedraal in Beiroet – Foto: Aartsbisdom Beiroet
Het Bisdom Breda houdt een actie om het Aartsbisdom van Beiroet financieel te steunen na de explosie van 4 augustus 2020. Wat in 2020 spontaan begon als ‘Actie Beiroet’, staat inmiddels bekend als ‘Project Charbel’ in het Bisdom Breda, waarvoor tot op de dag van vandaag geld wordt ingezameld.
Project Charbel dankt zijn naam aan de heilige Charbel. Deze bekende Maronitische heilige heeft niet minder dan 29.000 officiële gebedsverhoringen op zijn naam. Op zijn voorspraak kan worden gebeden voor de Libanese bevolking en voor eigen intenties.
Op de bewuste dag van 4 augustus 2020 vielen één klap 170 doden, 6.000 gewonden en raakten 300.000 mensen dakloos. De klap komt bovenop de al lang lopende economische en politieke crises van het land. Nog steeds is er behoefte aan onderdak, voedsel en medische zorg. De lokale parochie staat dagelijks in contact met getroffenen, professionele hulpverleners en vrijwilligers. Omdat er directe contacten liggen tussen het Bisdom Breda en de Sint Joriskathedraal in Beiroet, zijn wij er zeker van dat giften rechtstreeks en ter plekke worden benut.
Heilige Charbel Makhlouf
Giften kunnen worden overgemaakt naar IBAN NL79 RABO 0101 0517 78 ten name van Bisdom Breda, onder vermelding van ‘Project Charbel’. Ook uw gebed blijft welkom voor het Aartsbisdom van Beiroet.
Gebed voor het verkrijgen van een bijzondere genade
O Heer, oneindig heilig en verheerlijkt in uw heiligen, U heeft de heilige monnik en kluizenaar Charbel geïnspireerd te leven en te sterven als Jezus Christus en U gaf hem de kracht zich los te maken van de wereld om uit te blinken in de monastieke deugd.
Wij smeken U de genade te mogen ontvangen om U boven alles lief te hebben en te dienen en om zo zijn voorbeeld te kunnen volgen. Almachtige God, U die de macht van de voorspraak van de heilige Charbel bewees door talloze wonderen en gunsten, verleen ons, op zijn voorspraak de genade van (voeg hier de intentie van uw gebed toe). Amen.
Onze Vader, Wees Gegroet, Eer aan de Vader.
De Maronitische Kerk is de voornaamste christelijke gemeenschap van Libanon. Ongeveer 26 % van de bevolking behoort tot deze Kerk. Libanon maakte deel uit van het Osmaanse Rijk. Na het uiteenvallen van dit rijk na de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) werd Libanon een Frans mandaatgebied. Destijds was de meerderheid van de Libanezen christelijk. De Fransen bestuurden Libanon samen met de Maronieten. Dit verklaart de nog altijd aanwezige invloed van de Franse cultuur in dit land.
Toen Libanon een onafhankelijke staat werd (1943) werd bepaald dat de president van Libanon altijd een maroniet zou zijn net als de opperbevelhebber van het leger. Momenteel is Libanon in meerderheid islamitisch (60 %). Door emigratie naar het westen en het lage geboortecijfer onder christenen is het relatief aandeel van de christenen in de Libanese bevolking afgenomen en vormen de christenen nu een minderheid.
De maronieten behoren tot het West-Syrisch christendom. De Kerk kent een ingewikkelde ontstaansgeschiedenis. Ze gaat terug op een Syrisch klooster dat in het begin van de vijfde eeuw gesticht is door de heilige Maron. Maron was een asceet die zich vestigde in een hut op de top van een heuvel waarin hij altijd verbleef en zich blootstelde aan het sterk wisselende klimaat van die streek. Hij kreeg veel volgelingen en zo groeide er een groot klooster. Dit klooster raakte betrokken in de debatten over de persoon van Jezus Christus die de Kerk van de vierde tot de zevende eeuw voerden. De monniken kozen voor het concilie van Chalcedon dat beleed dat Jezus Christus zowel ten volle God als ten volle mens was maar hielden vast aan het gegeven dat Jezus Christus een wil had, de goddelijke. Dit zogenaamde monothelisme is veroordeeld op het concilie van Constantinopel (681). De Syrisch-orthodoxen accepteerden de uitkomsten van Chalcedon niet en hielden vast aan de overtuiging dat Jezus Christus enkel een goddelijke natuur had. In de zevende eeuw, toen de moslims Syrië veroverden, kozen de monniken hun abt Johannes d-Beth Maron tot patriarch. De Maronieten vereren hem als heilige. Hier ligt de oorsprong van de Maronitische Kerk.
Wanneer de kruisvaarders in 1099 in Tripoli arriveren, zien de Maronieten hen als bevrijders. Ze werkten nauw met hen samen. In 1182 sloten de Maronieten zich aan bij de rooms-katholieke Kerk en zijn sindsdien verbonden met Rome. Ze erkenden toen ook de resultaten van het concilie van Constantinopel (681). Vanaf de zeventiende eeuw oriënteren ze zich sterk op Frankrijk.