Op zondag 19 juli was Edwin van Dijk (41) uit Goes te gast in het Geloofsgesprek. Hij vertelt over het moment, een jaar geleden, dat hij plots wakker werd in het ziekenhuis en later de diagnose kreeg dat hij ongeneeslijk ziek is. “Mijn lichaam is ziek,” vertelt Edwin, “ik voel en ervaar gelukkig niet dat ík ziek ben, maar mijn lichaam.”
In het interview met Leo Fijen spreekt Edwin over zijn geloof, gebed en de sacramenten, waaronder het sacrament van de zieken. De kracht die daarvan uit kan gaan, zag hij bij zijn vader op diens sterfbed. “Mijn vader lag in bed in het hospice, hij was op. Toen hij het sacrament van de zieken ontving heeft hij daar zoveel kracht uit mogen putten dat hij uit bed kwam en mijn moeder vroeg of ze nasi wilde maken. We hebben daar gegeten met zijn allen. Het was -vergeef me de uitdrukking- een laatste avondmaal. We hebben heerlijk gegeten. Mijn vader had een woord voor ieder van ons. Ik heb die kracht zelf mogen ervaren in het sacrament van het vormsel, en later ook in het sacrament van de zieken.”
“Mijn vader is gestorven met het Onze Vader op zijn lippen. Zo wil ik het ook, dacht ik toen ik geopereerd moest worden en niet wist of ik weer wakker zou worden. Ik heb de anesthesist aangegeven: ik ga in gebed en als ik daar ben, steek ik mijn vinger op en dan mag je. Ik ben in volle vrede en rust de narcose ingegaan met de gedachte als dit het is, is het ook goed en zal ik naar huis gaan.”
“Mijn geloof is niet altijd die constante geweest. Ik ben een zoeker geweest. Maar in de laatste jaren, het sterven van mijn vader en daarna, is het een constante grond geworden waarop ik mag staan en waaruit ik dit leven ten volle kan leven.”
“Ik heb tot nu toe elke arts die ik ontmoet gezegd: ‘Over tien jaar schudden wij de hand, en dan zegt u: dat kan niet, u bent een medisch wonder.’ Ik heb geloof, hoop en vertrouwen dat het anders kan dan de statistieken aangeven. Ik ben geen statistiek of gemiddelde. Dat is geen enkel mens. En zeker als christen durf ik te geloven dat veel mogelijk is. En aan de andere kant: elke MRI-scan kan de boodschap komen: de tumor zit er weer en is niet te behandelen.”
“Ik ben niet bang voor de dood, het ‘bittere einde’. Ik geloof niet in een bitter einde. Ik geloof in een zoet einde en daar heb ik wel vrede in gevonden. De weg ernaartoe daar heb ik wel veel verdiet over gehad. En er rollen bittere tranen over mijn wangen als ik weet dat ik mijn zoon van twaalf niet op zal zien groeien en dat ik mijn partner achter zal moeten laten. Beide kanten van de medaille doorleef ik, en ik heb er voor gekozen om beide kanten recht in de ogen te kijken. Als ik vermoeid ben en tot op de draad versleten ben, ik heb ervoor gekozen het recht in de ogen te zien. En dat kan ik niet alleen. Ik mag het samen met Christus doen, anders lukt het niet.”
“De doktoren hebben me aangegeven dat de vorm van kanker die in dit lichaam zit ongeneeslijk is. De gevolgen kunnen ze aanpakken, een tumor wegsnijden, chemo- en radiotherapie. Maar de oorzaak zelf daar komen ze niet bij. Dat betekent niet dat ik me er bij neerleg. Mijn levensverwachting eindigt ten tijde van deze uitzending met een maand, maar ik durf te hopen op iets anders. De hoop daarop, en weten dat het gaat aflopen. En waar ik dan ben, dat zal niet zijn in dit lichaam. De weg naar het einde zal vast zwaar zijn, maar het einde waar ik heenga daar heb ik vertrouwen in.”
Edwin houdt een blog bij op https://hoiedwin.wordpress.com/
