In alle vroegte vertrokken de pelgrims van het bisdom van Breda vanuit Padua naar Nederland.
Sommigen namen, voordat de bussen vertrokken, de gelegenheid waar nog even de st. Antoniusbasiliek te bezoeken om een afscheidsgroet te brengen aan Il Santo zoals de bewoners van Padua Antonius noemen. Vervolgens brachten de bussen hen naar Vipiteno of Sterzing om daar eucharistie te vieren. Ze kwamen tezamen in de Maria in den Wiesen, de parochiekerk van deze handelsstad. Onder de barokke fresco’s vierden ze daar het feest van de apostelen Simon en Judas Thaddaeus. Diaken Egbert Bornhijm, dekenaal coördinator van het dekenaat Het Markiezaat, stond in zijn homilie stil bij hun betekenis voor ons en legde een band met het thema van de bedevaart. Beide apostelen zijn de marteldood gestorven. Net als de heiligen Clara, Antonius en Franciscus moesten zij ervaren dat de navolging van Jezus Christus niet de gemakkelijkste weg was. Zij ervoeren tegenstand van hun omgeving maar ook tegenstand in zichzelf. Hij concludeerde dat ook wij in onszelf tegenstand ervaren. Hij noemde enkele voorbeelden als onze hang naar een zekere luxe, onzen wens om alles vast te leggen waardoor we niet meer bij het moment zelf zijn en ons verlangen naar gezelligheid waarvoor de stilte moet wijken. Om een antwoord te geven op de vraag wat de Heer van ons verlangt, zijn gebed, stilte en afzondering noodzakelijk. Ook Jezus zonderde zich af om te bidden. Het is de bedoeling dat we ons in de stilte ons verbonden weten met God, de naaste, de Kerk en haar traditie waarin velen stilte zochten. “Juist dan zijn we, om het met de apostel Paulus te zeggen, gen vreemdelingen en ontheemden meer maar medeburgers van de heiligen en uisgenoten van God,” besloot diaken Bornhijm zijn homilie.
Op weg naar de abdij Weltenburg in Niederbayern, kwamen de bedevaartgangers rond München in een file terecht waardoor dit bezoek geen doorgang kon vinden
