Op zondag 17 juni 2007 vindt in Hoeven een grote bijeenkomst plaats voor alle vormelingen uit het bisdom Breda die in dit pastorale werkjaar hun vormsel ontvingen of binnenkort zullen ontvangen. Onder de naam “Lopend Vuurtje” brengen de vormelingen een bezoek aan het kasteel Vuria dat zich voor die dag bevindt op het terrein van Centrum Bovendonk aldaar. De dag duurt van 10.00 u. tot 17.00 u.
Bestrijd ziekte van Lauw!
De vormelingen worden meegenomen in een theaterspel. Samen met Prinses Ecclesia bestrijden ze een geheimzinnige ziekte. Deze zogenaamde ziekte van Lauw kan prima bevochten worden met het vuur dat de vormelingen bij hun vormsel ontvingen. Zo komen op speelse wijze allerlei elementen uit de voorbereiding op het vormsel terug. Een bijzondere viering, waarin bisschop-coadjutor H. van den Hende voorgaat, sluit de dag af.
Om in de stemming te komen, kunnen vormelingen, ouders en andere belangstellenden alvast een paar brieven lezen die prinses Ecclesia schreef. Deze eerste brief en deel twee en drie zijn te lezen op internet. Kijkt u daarvoor op www.jongbreda.nl en www.bisdombreda.nl
Aanmelden voor lopend vuurtje kan nog steeds. Vormelingen kunnen zich individueel of met een groep opgeven via lopendvuurtje@bisdombreda.nl of telefonisch bij Marc Bollerman, medewerker jongerenpastoraat van het bisdom: 06-16068897. Via dit mailadres of telefoonnummer is ook verdere informatie te verkrijgen
Hier volgt de brief van prinses Ecclesia
Lieve mensen,
Zal ik me even voorstellen? Ik ben Ecclesia, prinses. Ik woon in een land dat wellicht niet echt bestaat. Het land Vuria dat ligt ergens tussen hier en nergens. Het is een klein land waarin ik woon. Eigenlijk niet veel meer dan een kasteel. Maar ik ben er trots op. Het is een mooi land. Tenminste dat was het…
Dat was het totdat in mijn land een geheimzinnige ziekte toesloeg. Eén voor één bezweken de inwoners van mijn land eraan. Ze gingen niet dood, ze kregen geen koorts. Ze hoefden niet in bed te blijven liggen. Wat er wel gebeurde dan? Ze werden Lauw. De ziekte van Lauw. Ze worden één voor één lusteloos, moedeloos, treurig. Ze hebben nergens zin meer in. Hun hart klopt langzamer en gelachen wordt er eigenlijk nooit meer. Eerst dacht ik dat het wel voorbij zou gaan. Dat het iets tijdelijks was. Maar dat bleek ijdele hoop. Het begon ergens in de kelders van ons kasteel. Daar waar de koks koken. Het eten smaakte slechter. Een beetje flauw. En de lauwheid verspreidde zich snel. Gisteren viel het laatste slachtoffer. Mijn jonge zusje, de kleine prinses van Vuria. Ze ligt hele dagen lauw op de bank in haar kamer. Ze speelt niet meer. En wat ik ook probeer, niets helpt. Ze is lauw. Vreselijk lauw.
Dat het echt mis is in mijn land, kun je zien aan het grote vuur dat dag en nacht brandt in mijn kasteel. Het brandde altijd hoog en fel. Grote vlammen. We waren trots op ons vuur. Een vuur dat mensen warm en vrolijk maakte. Maar de laatste maanden worden de vlammen kleiner. Het is alsof er een donkere muur omheen komt te staan, waardoor de warmte mijn kasteel niet meer bereikt.
Ik ben wanhopig. Wat moet ik doen? Langzaam glijdt mijn volk af in de grijze leegte. En ikzelf? Ik zelf kan nog maar nauwelijks de lauwheid weerstaan.
Daarom ga ik er nu wat aan doen. Alles of niets! Ik ben op zoek gegaan naar mensen die het vuur terug kunnen brengen. Vurige mensen, mensen met Geest. Ik heb de bisschop gevraagd om me te helpen zoeken naar die mensen. Hij heeft alle vormelingen uitgenodigd om me te hulp te komen. En ze komen, zegt hij. Zou het helpen? Zouden de vormelingen het vuur opnieuw aan het branden kunnen krijgen? Ik hoop het zo… Ik hoop het zo…
Liefs,
Ecclesia,
Prinses van Vuria
