Van zondag 11 tot en met dinsdag 13 maart sloot de sint Norbertusparochie te Roosendaal zich aan bij de diocesane vastenestafette met vasten, gebed en daadwerkelijke inzet voor de naaste. De hongerdoek ‘Ik ben omdat wij zijn’’ van de Nigeriaanse kunstenaar Chidi Kwubiri stond tijdens de hele vastenestafette centraal.
De estafette opende met een eucharistieviering in de Onze Lieve Vrouwekerk. In haar getuigenis stond de pastoraal werkster van de parochie Petra Versnel-Mergaerts stil bij de betekenis van de hongerdoek. “Op de hongerdoek kijken twee mensen elkaar met vriendelijke ogen aan. Twee mensen op dezelfde ooghoogte. De ene mens in het groen, de kleur van de schepping, de andere in het goudgeel, de kleur van het goddelijke. Tussen de twee figuren zit een witte naad. Het verbeeldt een grens. Elke mens heeft zijn eigen grens. Durven wij als mens die eigen grens over te steken om de ander te ontmoeten?” Petra concludeerde dat de personen op de doek dit gedurfd hebben. “Ze hebben allebei de handen op de schouder van de ander gelegd. De armen en de handen die de grens zijn gepasseerd hebben dezelfde kleur aangenomen van de andere figuur. Als de ontmoeting slaagt word je door deze ontmoeting gekleurd.”
Na de eucharistieviering presenteerde Mieke Stroop, een van de sleutelfiguren in de parochie, het vastenactieproject. Zij kreeg hierbij hulp van pater Van Broekhoven m.afr., die 52 jaar in Kenia, Tanzania en Oeganda heeft gewerkt en Afrika van binnenuit kent. “Ik ben weliswaar nooit in Zambia geweest, maar Kenia, Oeganda en Tanzania lijken er toch sterk op. In deze landen zijn bijvoorbeeld geen asfaltwegen, maar enkel zandpaden. De vrouw is de spil van het gezin. Niet omdat de mannen niets doen, maar omdat zij vaak op grote afstand van hun gezin voor een hongerloon werken. Ze komen soms een keer per maand thuis, geven hun salaris af en vertrekken weer. Rond Kerstmis gaan veel mensen naar hun familie. Vervoerbedrijven vragen dan woekerprijzen. Momenteel zijn ze via hun mobiele telefoon met het thuisfront verbonden. Kinderen lopen soms 10 kilometer naar school en weer terug. En dat op een dag. Mensen met een beperking worden verborgen. Dankzij de inzet van broeders en zusters worden ze nu zichtbaar en wordt er daadwerkelijk iets voor hen gedaan.”
Dinsdag vervolgde estafette met een maaltijd in de Kruiskerk (van de Protestantse Kerk in Nederland). De deelnemers genoten van een goed klaargemaakte Poolse augurkensoep. Voor de maaltijd bezonnen ze zich onder leiding Els Ettes, pastoraal werkster in de Sint Norbertusparochie, op de hongerdoek. Een kleine groep zette deze bezinning voort in het centrum van de parochiekern Onze Lieve Vrouwe aan de Kade. De deelnemers werden geraakt door de sereniteit van de hongerdoek. Er is sprake van een gelijkwaardige relatie tussen de mensen op de hongerdoek. Dit heeft ook gevolgen voor onze visie op ontwikkelingssamenwerking. De ander is niet iemand die enkel hulp ontvangt, maar ons ook rijker maakt.
Op dinsdag 13 maart 2018 vervolgde de estafette haar weg. In de ochtend vierden parochianen de eucharistie in de kapel van Mariagaard en in de avond stond de hongerdoek centraal in een goed verzorgde vesperviering in de kapel van de franciscanessen van Mariadal in Woonzorgcentrum Elisabeth te Roosendaal. Op deze manier deed heel de parochie mee aan de Vastenestafette.
