Op zaterdag 3 september verzorgde diaken Peter Hoefnagels in het kader van het Heilig Jaar van de Barmhartigheid, een geloofsgesprek na de gebedsviering om 19.00 uur in de basiliek van de HH. Agatha en Barbara te Oudenbosch. Hij vertelde over de betekenis van het ambt van diaken en zijn eigen roeping.
Geloof en aandacht voor de ander
Geloof en aandacht voor de ander werden hem met de paplepel ingegoten. Op het Bisschoppelijk College te Roermond wekte een bevlogen godsdienstleraar de interesse voor geloof en Kerk. Peter ging theologie studeren, eerst aan de Hogeschool voor Theologie en Pastoraal te Heerlen en later in Tilburg. Zijn eerste aanstelling kreeg hij als pastoraal werker voor Kerk en samenleving in het toenmalig dekenaat Bergen op Zoom. Hij werkte op het snijvlak van Kerk en wereld.
In die periode ontlook het verlangen om diaken te worden. Peter Hoefnagels realiseerde zich dat hij dit alles niet vanuit zichzelf deed, maar vanuit een inniger band met Jezus Christus. Hij had hem geraakt en geroepen de weg van het permanente diaconaat te gaan. Hij werd diaken gewijd in 1991 door bisschop H. Ernst. Op zondag 10 september vierde diaken Peter Hoefnagels dit 25-jarig jubileum in een eucharistieviering in de basiliek van de HH. Agatha en Barbara te Oudenbosch. Emeritus vicaris-generaal Vincent Schoenmakers was de hoofdcelebrant in deze viering.
Het diaconaat
In zijn inleiding op 3 september karakteriseerde diaken Hoefnagels het ambt van diaken als het ambt van de ‘bewogen beweger’. In de eerste brief van Paulus aan Timóteus (3,12-13) wordt voor het eerst gesproken over het dienstwerk van de diaken. Hij is als dienaar iemand die bemiddelt. In het Grieks is hij een helper, een intermediair tussen iemand die zendt en iemand die ontvangt. De diaconie is het werk van iemand die is gezonden en gemandateerd. Deze betekenissen sijpelen ook door in het taalgebruik van de jonge christelijke gemeenschap. Jezus Christus is de diakonos bij uitstek.
Deze bemiddelende rol komt ook tot uiting in de liturgie. De diaken staat iets ter zijde. Hij is niet geroepen om in het centrum van de geloofsgemeenschap te staan, maar om vanuit een zijperspectief deze gemeenschap te dienen. Hij geeft in de voorbede stem aan het volk en leest het evangelie. De bisschop en de priester hebben, aldus Peter, de zending om gestalte te geven aan Christus als hoofd en gastheer van de samenkomst van de christelijke gemeenschap. De diaken helpt hen. Zeer duidelijk blijkt het verbindend karakter van de diaken in de Byzantijnse liturgie. Terwijl de priester achter de iconostase (ikonenwand) de heilige handelingen verricht. Beweegt de diaken tussen het Heilige en het profane, voert het woord en is boodschapper. Tegelijkertijd zorgt hij ervoor dat de liturgie goed verloopt. Hij is verantwoordelijk voor de deelname van de hele gemeenschap aan de liturgie. Hij is de intermediair tussen het heilige en het profane en zo tussen Kerk en samenleving, tussen Woord en daad.
