In het bisdom Breda bloeit een gastvrije band tussen twee parochies en de Eritrese gemeenschap. Al jarenlang ontvluchten Eritreeërs het land vanwege het totalitair regime van president Isaias Afewerki. De afgelopen tien jaar kwamen zo’n 25 000 Eritrese vluchtelingen in Nederland terecht. Dankzij de open armen van de parochies in Oudenbosch en Zevenbergen vond een deel van hen er een plek om hun geloof te behouden en te vieren. We gingen in gesprek met medewerkers van de verschillende gemeenschappen.
Een hartelijke ontmoeting
Het verhaal begint met een dringende vraag van vicaris-generaal Norbert Schnell aan pastoor Maickel Prasing. De Eritrese Orthodoxe gemeenschap had een paar weekenden liturgisch onderdak nodig. Ze konden nergens terecht voor hun vieringen en er moest snel een oplossing komen. Pastoor Prasing aarzelde niet en stelde de Basiliek in Oudenbosch beschikbaar. “De kennismaking met een delegatie van deze geloofsgemeenschap verliep hartelijk en positief,” vertelt hij. “De volgende dag konden ze al terecht in de basiliek. De Eritrese gemeenschap gebruikte de basiliek twee keer en dat verliep prima.”
Bas Van Haeren, contactpersoon van de Bernardusparochie in Oudenbosch en de Immanuelparochie in Zevenbergen, denkt terug aan de eerste ontmoeting met de Eritrese gemeenschap: “Je voelde een onrustige drang, niet negatief, maar een verlangen naar een kerkplek. Ze waren opgelucht en blij toen ze hoorden dat we ze konden helpen,” vertelt hij. Lea Bruggink-de Rooij, voorzitter parochiekerncommissie (PKC) Oudenbosch-Standdaarbuiten, benadrukt vooral de open opstelling en het respect van beide zijden: “We merkten meteen dat ze het ten zeerste op prijs stelden dat ze hun diensten mochten vieren in onze basiliek.”
Gastvrijheid in de praktijk
De overgang naar Zevenbergen biedt de Eritrese gemeenschap een meer permanente plek voor hun vieringen, waar ze voorlopig tot eind augustus kunnen blijven vieren. Tonnie van Bruinisse, voorzitter PKC Zevenbergen, beschrijft de samenwerking als positief, hoewel sommige parochieleden moesten wennen aan enkele culturele verschillen. “Wat mij bijvoorbeeld opviel, was dat ze bij het betreden van de kerk onmiddellijk hun schoenen uittrekken. Dat zijn wij niet gewend in onze kerkgang,” haalt ze aan.
De communicatie tussen de parochie en de Eritrese gemeenschap verloopt soepel. Vooral de jongere leden spreken vlot Nederlands en waar nodig vertalen ze voor wie dat niet kan. Medhanie Tecle woont al een paar jaar in Zevenbergen, spreekt vlot Nederlands en is daarom een ideale contactpersoon tussen de parochies en de Eritrese gemeenschap. Namens het bestuur van de Eritrese gemeenschap verwoordt hij: “Wij ervaren de samenwerking met Bas Van Haeren en pastoor Maickel Prasing als zeer positief. Hun ondersteuning en open houding hebben bijgedragen aan een zeer goede samenwerking en integratie binnen de parochie. Onze relatie wordt gekenmerkt door wederzijds respect en een gedeelde inzet voor het welzijn van de gemeenschap.”
Gastvrijheid als heilige handeling
De gastvrijheid van de parochies werd door de Eritrese gemeenschap zeer gewaardeerd. De priesters van de Eritrese gemeenschap leggen uit: “Gastvrijheid helpt onze gemeenschap om bij elkaar te komen, het geloof te praktiseren en de culturele identiteit te behouden. We beschouwen de gastvrijheid van de Bernardus- en Immanuelparochie als een teken van christelijke liefde en broederschap. Onze Heer Jezus Christus heeft herhaaldelijk benadrukt dat het verwelkomen van vreemdelingen en het zorgen voor hen gelijk staat aan het dienen van God. Gastvrijheid is dus niet alleen een sociale plicht, maar een heilige handeling die diep geworteld is in ons geloof.”
Verrijkende uitwisselingen
De warme ontvangst heeft niet alleen bijgedragen aan het behoud van de Eritrese cultuur, maar heeft ook de lokale gemeenschappen verrijkt met nieuwe perspectieven en tradities. Tonnie van Bruinisse: “Het was mooi om te zien hoe zij hun liturgie vieren, met bijvoorbeeld een tent over het altaar, en dat alle mensen, jong en oud, in het wit naar de kerk komen.” Ook pastoor Maickel Prasing is enthousiast: “We kunnen nog heel wat leren van hun godsvrucht en eerbied. Vanwege de politieke problemen hebben de Eritreeërs in Nederland geen goede naam en ik bespeur, zeker bij de burgerlijke overheid, wat koudwatervrees. Dit is ten onrechte. Kennismaking over en weer zou goed zijn. Voor zover het mij betreft kan ik alleen maar positief zijn!”
De vreugde en de inzet van de Eritrese gemeenschap tijdens hun liturgieën lieten een diepe indruk achter op de parochieleden. Bas Van Haeren: “De vreugde die de gelovigen uitstralen tijdens de liturgie, waar alle leeftijden aanwezig zijn, van baby tot overgrootouder, is echt indrukwekkend.” Lea Bruggink-de Rooij geeft aan dat de parochianen wat verwonderd waren over de plotse komst van de Eritrese gemeenschap, maar vooral blij dat ze dit kunnen doen: “Op het voorplein werd na hun Mariaviering een mooie processie gehouden met muziek, dans en eten voor iedereen. Daar werden ook bezoekers, voorbijgangers en belangstellenden bij betrokken. Mijn kijk op mijn eigen geloof en praktijk heeft zeker een impuls gekregen.”
Toekomstige samenwerking
De Eritrese gemeenschap hoopt dat ze mogen blijven groeien en bloeien binnen de parochie en de bredere Nederlandse samenleving. “Er is een wens om de banden met andere gemeenschappen verder te versterken, meer jongeren bij de kerk te betrekken, en ons rijke culturele en religieuze erfgoed te delen. We willen graag een brug slaan tussen culturen en een positieve bijdrage te leveren aan de Nederlandse samenleving,” zegt het bestuur van de Eritrese gemeenschap. Bas Van Haeren kijkt met optimisme naar de toekomst: “We hebben de gemeenschap nu tot eind augustus de kerk ter beschikking gesteld. Het openstaan voor medechristenen en er ook, letterlijk en figuurlijk, ruimte voor maken was nieuw, ook voor mezelf. Maar nu heb ik echt het besef dat we medechristenen zijn van elkaar.”
De interactie tussen de gemeenschappen helpt niet enkel bij praktische noden, maar brengt deze verschillende culturen en geloofsbelevingen dichter bijeen. Gastvrijheid blijkt zo een krachtig middel te zijn voor wederzijds begrip en verrijking, diep geworteld in de waarden van christelijke naastenliefde.
Tekst: Ciska de Wit, foto’s: Bernardusparochie
