Alle deelnemers aan de Antoniusacademie stemden in met de paradox dat je door een stapje terug te doen wint aan kwaliteit en diepgang. Ze beaamden dit, ieder vanuit hun eigen invalshoek.
In het begin van de Veertigdagentijd, op 15 februari, kwam de zevende Antoniusacademie bijeen in de exedra van de H. Antoniuskathedraal. Rond de tafel verzamelden zich broeder Daniël Hombergen, abt van de trappistenabdij ‘Maria Toevlucht’ te Zundert, Harry Derkx, oud-bestuurslid van Oikocredit, nu regionale vrijwilliger voor deze organisatie, priesterstudent Jochem van Velthoven, accountant bij de Elka Pieterman Group, Marja Heerkens, oud wethouder van Breda en voormalig burgemeester van Gilze/Rijen, Fred van Iersel, diocesaan functionaris voor de sociale leer van de Kerk en bisschop Liesen. Het geheel stond onder leiding van Bob van Geffen, die samen met Hanneke Oomen, ondersteuner van de pastorale dienstverlening van het bisdom, de Antoniusacademie organiseert.
Ruimte geven aan mensen
Marja Heerkens koos in haar statement voor een benadering vanuit de wereld van het bestuur. Als politica spande ze zich in voor een sociale stad en streed ze voor voorzieningen voor de kwetsbaarste mensen. In dit verband verhaalde ze de ontstaansgeschiedenis van de daklozenopvang Het Ei. Het was, vertelde ze, vaak gewoonte om als er een gebouw vrijkwam dit te verkopen aan de hoogste bieder. Maar je kunt ook ruimte geven aan een daklozenopvang, of geld vrijmaken voor schuldsanering en armoedebestrijding, bepleitte ze. In deze lijn bewoog zich ook Harry Derkx van Oikocredit. Deze organisatie stelt krediet ter beschikking aan arme ondernemers in met name de Derde Wereld. Kleine investeerders accepteren een beperkter financieel rendement en delen in het risico van arme ondernemers om zo het sociaal rendement te laten toenemen. Oikocredit leert hun verantwoordelijkheid voor hun toekomst te nemen door hun onder redelijke condities financiering voor hun plannen aan te bieden. En dan blijken er maar weinig van die kleine ondernemingen die mensen opstarten te mislukken, gaf Harry Derkx aan.
De overige deelnemers kozen voor een spirituele invalshoek. Abt Hombergen wees erop dat alle goede dingen des levens hun keerzijde hebben zodra we het evenwicht kwijtraken. Minderen kan in ons hart ruimte scheppen voor Diegene die in staat is om ons allerdiepste, werkelijke en meest authentieke verlangen te vervullen. Jochem van Velthoven illustreerde dit aan de hand van zijn eigen roepingsgeschiedenis. Het vertrekpunt bij een priesterroeping is geen nee tegen carrière, luxe en een huwelijk maar een ‘ja’ tegen God, een ja tegen de weg die zich openbaart, een ja tegen het vertrouwen en liefde voor God.
In zijn slotwoord ging bisschop Liesen in op de uitdaging om in de huidige maatschappij als mens daadwerkelijk keuzes te maken. De Veertigdagentijd biedt ons de mogelijkheid om door te minderen echt te kiezen. Hij sprak ook over het voorbeeld van zijn vader, die bij de verkoop van het ouderlijk huis een ander niet tekort wilde doen. “Zou je met een slecht geweten rond willen lopen, omdat je een ander tekort zou hebben gedaan?” herhaalde de bisschop de vraag die zijn vader hem destijds zelf voorhield.
